Uchwała Sądu Najwyższego w sprawie ochrony przedemerytalnej jest ważna, ale nie rewolucyjna

W przestrzeni publicznej pojawiło się wiele komentarzy ekspertów wskazujących, że uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 30 września 2025 r. (sygn. akt III PZP 6/24) może wywołać tzw. efekt mrożący. Zamiast wzmocnić ochronę osób w wieku przedemerytalnym przed wypowiedzeniem umowy o pracę, może – w ocenie części komentatorów – zniechęcić pracodawców do ich zatrudniania w ogóle, a w wypadku podjęcia takiej współpracy – skłonić do korzystania głównie z umów cywilnoprawnych, zapewniających większą elastyczność w kształtowaniu relacji z personelem. Ma to szczególne znaczenie w warunkach dynamicznie zmieniającej się sytuacji gospodarczej, w której koszty zatrudnienia mogą wprost wpływać na stabilność i płynność finansową przedsiębiorstw.

Uchwała wywołała niemałe poruszenie nie tylko wśród prawników zajmujących się tymi zagadnieniami na co dzień, ale przede wszystkim wśród samych pracodawców. SN stwierdził bowiem, że „Wynikający z art. 39 kodeksu pracy zakaz wypowiedzenia umowy o pracę dotyczy także umowy zawartej na czas określony, w tym także takiej, której okres obowiązywania upływa przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego”.