Recenzja Mafia: The Old Country. Dawne Strony w dawnym stylu

Dwie pierwsze odsłony Mafii, to obecnie już wręcz growa prehistoria – rok 2002 i 2010 pamiętają dobrze już nieliczni, podobnie jak fakt, że reżyserem obu odsłon był Daniel Vavra, dziś kojarzony przede wszystkim z wybitnym Kingdom Come Deliverance. Kiedy w roku 2016, już z innym reżyserem, powstawała Mafia III, postawiono na całkowicie inny klimat – porzucono kojarzoną z włoską mafią stylistykę oraz czasy, zmieniono formułę rozgrywki i choć pod kątem historii to nadał była ciekawa produkcja, jej odbiór w oczywisty sposób do najbardziej pozytywnych nie należał. Twórcy nowej Mafii mieli trudne zadanie – musieli zrobić krok w tył… przy jednoczesnym zrobieniu kroku do przodu. I choć nie wyszło idealnie, to efekt okazał się nienajgorszy.

Sycylijski galimatias

Mafia: The Old Country zabiera nas na Sycylię początku XX wieku. Miejsca, w którym „wszystko się zaczęło” – a mówiąc wszystko, mam na myśli przede wszystkim kulturę mafijną, która przeniknęła wraz z emigrantami do późniejszych kryminalnych organizacji trzęsących Stanami Zjednoczonymi. Wcielamy się w Enzo – młodego chłopaka, którego poznajemy w nienajlepszym momencie jego życia. Pracując niewolniczo w kopalni, stara się spłacić długi i uzbierać środki na wymarzoną (głównie przez jego przyjaciela) podróż do USA. Kopalnie nie należy oczywiście do przypadkowych ludzi, a do rodziny Spadaro – jak się później okazuje, głównych antagonistów całej historii. Bez wdawania się w szczegóły – z kopalni postanawiamy w końcu uciec i dzięki zbiegowi okoliczności, trafiamy na garnuszek rodziny Torrisi, konkurentów naszych dotychczasowych ciemiężycieli.

Opowiedziana historia jest w gruncie rzeczy klasyczną, mafijną historią, w której zaczynamy od zera, ale dzięki lojalności, pracowitości i odwadze, pniemy się po drabince hierarchii organizacji, po drodze nawiązując przyjaźnie, zacieśniając braterskie więzi i oczywiście zakochując się w tym, w kim nie powinniśmy. To nie tak, że Mafia: The Old Country wymyśla w tym temacie cokolwiek przesadnie innego niż gatunkowy standard – wręcz przeciwnie, podąża znanymi od dawna szlakami, ale robi to w całkiem zgrabny, angażujący sposób, a tych kilkanaście godzin zabawy, akurat pod kątem fabularnym upłynęło mi w naprawdę udanym stylu. Jedni mogą robić z tej „przewidywalności” pewien zarzut, ale z mojej perspektywy – decydując się na zakup gry o mafii, oczekuję przede wszystkim mafijnej historii. A ta, ma swój pewien ustalony kanon. Gdy po 13-godzinach oglądałem napisy końcowe (z gry da się wyciągnąć nieco więcej, jeśli szukamy znajdziek), miałem poczucie, że byłem świadkiem po prostu dobrze napisanej historii. Poprowadzonej liniowo, ale w dobrym tempie i z odpowiednią dawką tragizmu… a tego w końcu w grach najczęściej szukam.

Jak po sznurku

Wspomniana liniowość przejawia się jednak tak naprawdę we wszystkim... choć gra stara się nas momentami zwodzić rozmiarami mapy. Ta na papierze nie najgorzej, ale Mafia: The Old Country w nawet najmniejszym stopniu nie jest grą z otwartym światem. To gra narzuca nam gdzie powinniśmy pojechać i gdzie pójść, a jeżeli za bardzo zboczymy z trasy - cóż, szybko zostaniemy na nią przywróceni. Twórcy wyciągnęli wnioski z części poprzedniej i postanowili całość skondensować w konkretnej formule – nie ma tu żadnych wielkich wątków pobocznych, ukrytych lokacji i innych cudów, które zazwyczaj w grach z pogłębionym światem możemy spotkać. Tu jedziemy z punktu A do punktu B, rozgrywamy dany rozdział i... to tyle. Mapa jest tutaj jedynie wypełniaczem - i choć w teorii możemy się od czasu do czasu poruszać po niej swobodnie, to poza pięknymi widoczkami i ewentualnymi znajdźkami, nie czeka na nas absolutnie nic szczególnie godnego uwagi.

W kwestii rozgrywki też postawiono na maksymalną prostotę, choć akurat w tym przypadku niekoniecznie jest to zaleta. Od strony mechanicznej – wszystko teoretycznie tu gra. Strzelanie, walka wręcz, skradanie, jazda samochodami - działa jak powinno. Ale cała Mafia: The Old Country jest w gruncie rzeczy złożona z jednego, stałego schematu, jednej rotacji tych elementów gameplay’owych, które po pewnym czasie zaczynają delikatnie powszednieć. Większość misji przebiega jak po sznurku przez punkty obowiązkowe - długie dialogi, przeplecione ewentualną cutsceną, podróż na miejsce autem lub koniem, skradanie się, rozpętanie się chaosu i walka, od czasu do czasu zwieńczona bossem, z którym walka na noże zawsze wygląda tak samo. Pierwszy raz nie zwraca się na to uwagi, drugi też nie, przy trzecim – zaczynamy czuć, że coś tu jest lekko nie tak, a przy piątym i szóstym - mamy pewność, że twórcy akurat w tym aspekcie poszli na lekką łatwiznę.

Nie zrozumcie mnie źle - każdy z tych elementów osobno wypada naprawdę nieźle. Pewnym problemem jest po prostu to, jak schematyczna staje się rozgrywka mniej więcej w okolicy 7-8 rozdziału, czyli w połowie gry. Da się to jakoś zaakceptować, zwłaszcza, że Hangar 13 umiejętnie “żongluje” tymi poszczególnymi częściami składowymi i te najbardziej “zdublowane” nie następują zraz po sobie, ale mimo wszystko chciałoby się czegoś odrobinę więcej. No a tak, dość szybko dociera do nas, że gra w kwestii gameplay’u niczym nas już nie zaskoczy i jedyny emocje, jakie nas czekają - to te wynikające ze śledzonej historii Enzo. Układ niekoniecznie idealny, ale w każdą część Mafii grałem zawsze głównie dla fabuły... i w przypadku najnowszej serii zdecydowanie nie ma żadnych podstaw, aby te podejście zmienić.

Oczy widzą, uszy słyszą

O ile jednak pod kątem rozgrywki jest po prostu poprawnie z lekką nutką wtórności, tak już oprawa audio-wizualna – robi bardzo dobre wrażenie. W wersji angielskiej głosy aktorów i sposób, w jaki “dowożą” poszczególne kwestie wypadają bardzo dobrze i autentycznie pasują do sycylijskiego klimatu, podobnie jak dobrana ścieżka dźwiękowa. Jest w tym wszystkim nutka nostalgii oraz tego, co znamy z dużego ekranu z filmów o podobnej tematyce i jedyne, czego w tym kontekście żałuję to... tego, jak brzmi wersja sycylijska, bo i takowa w grze się znalazła. Tj. możemy całą grę słuchać autentycznego języka sycylijskiego (nie mylić z włoskim!), ale o ile w przypadku gier pokroju np. Ghost of Tsushima czy Ghost of Yotei - cytując klasyka, “widać postaranie” i świetnie się to wkomponowuje w całość, tak w przypadku Mafia: The Old Country wypada dość ubogo. Intonacja nie zawsze jest dopasowana do tego co dzieje się na ekranie, ruchy ust nie są zsynchronizowane... Wiem, to drobnostka, skoro i tak planowałem grać po angielsku, ale gdy zobaczyłem taką opcję w grze - wiązałem z tą wersją językową spore nadzieje. Niestety - były całkowicie płonne.

Bez zarzutów jest już jednak w departamencie warstwy graficznej. Zarówno krajobrazy, jak i detale świata prezentują się przepięknie, modele głównych bohaterów oraz animacje ich twarzy również reprezentują bardzo dobry poziom i choć tu i ówdzie obserwowałem delikatnie opóźnione wczytywanie się tekstur. Przez większość czasu jest to niezauważalne, ale z uwagi na to, że występuje najczęściej przy przeskokach między cutscenami a prawdziwym gameplay’em (czyli w tym przypadku przynajmniej kilka razy na godzinę), wypada to odnotować. Cała reszta jednak prezentuje się bez zarzutu i choć nie jest to oczywiście najwspanialsza i najbardziej fotorealistyczna oprawa w dziejach, to ma swój styli i charakter, a Sycylia prezentowana w taki a nie inny sposób zwyczajnie uwodzi.

Recenzja Mafia: The Old Country - podsumowanie

Mafia: The Old Country, choć początkowo byłem nastawiony do niej dość ostrożnie i spodziewałem się średniaka, to z każdym kolejnym rozdziałem udowadniała mi, że flirtując z klasyczną formułą, raczej z przełomu XX i XXI wieku niż tym, co dominuje w branży współcześnie, da się stworzyć angażującą produkcję, w którą i teraz gra się z przyjemnością. Tytuł w teorii nie robi niczego przełomowego, w niczym nie oferuje absolutnego mistrzostwa, ale niemal każdy element jest zrealizowany albo bardzo dobrze albo przynajmniej poprawnie. A to trudna sztuka, do dla obecnego Hangar 13 wydawała mi się nieosiągalna. Myliłem się.

I bardzo z tego powodu się cieszę.

Nasza ocena: 8/10