W NATO rośnie nowa wojskowa potęga. Ich armia imponuje już dzisiaj

Zaczynamy od podstawowego czołgu szwedzkich sił zbrojnych. Stridsvagn 122 to usprawniona wersja niemieckiego leoparda 2. W szwedzkiej wersji czołg otrzymał lepsze opancerzenie, zaawansowany system ochrony załogi przed atakami biologicznymi, chemicznymi, nuklearnymi oraz radiologicznymi, a także możliwość pokonywania przeszkód wodnych o głębokości 1,4 m. Oprócz tego czołg korzysta z nowoczesnego systemu namierzania wroga, który umożliwia załodze namierzenie wielu celów jednocześnie, co zwiększa tempo prowadzenia ostrzału, gdy czołg musi walczyć z kilkoma zagrożeniami. Jego głównym uzbrojeniem jest działo 120 mm, czołg przenosi też 42 szt. amunicji, używa granatów dymnych do obrony i ma zasięg 550 km, rozpędzając się do prędkości niemal 70 km na godz.

Stridsfordon 90 to rodzina opancerzonych, gąsienicowych pojazdów bojowych, która od lat jest rozwijana przez szwedzką armię. W wersji bojowego pojazdu piechoty "90" korzysta z działka 40 mm i oprócz trzyosobowej załogi może przewozić też ośmiu żołnierzy. Pojazd został od podstaw zaprojektowany z myślą o nordyckim, subarktycznym klimacie, dzięki czemu świetnie sprawdza się w śnieżnych oraz błotnych warunkach terenowych. W sumie zbudowano już grubo ponad 1 tys. tych jednostek w kilkunastu różnych wersjach służących w siedmiu różnych krajach (w tym także państwach należących do NATO).

Jedną z wersji Stridsfordona 90 jest nowoczesny Grkpbv 90, czyli opancerzony pojazd bojowy wyposażony w dwa moździerze kal. 120 mm. Szwecja ma na wyposażeniu już kilkadziesiąt takich jednostek, zamówiła także kolejne egzemplarze. Tego typu pojazd dobrze pokazuje rozwój platformy Stridsfordon 90, którą Szwedzi rozwijają od ok. 30 lat!

Szwecji broni też system rakietowy Patriot, który został oficjalnie aktywowany w listopadzie 2021 r. Patriot to kompleksowy system obrony przeciwrakietowej złożony z radarów, technologii dowodzenia i kontroli oraz różnorodnych pocisków przechwytujących. Wszystkie te elementy współpracują ze sobą w celu wykrywania, identyfikowania i niszczenia taktycznych rakiet balistycznych, pocisków manewrujących, dronów, zaawansowanych samolotów i innych zagrożeń z powietrza.

Trzeba też wspomnieć o nowoczesnym, samobieżnym zestawie artyleryjskim, który służy w szwedzkiej armii od 2013 r. Sercem tej broni jest w pełni zautomatyzowana haubica kal. 155 mm wspierana zdalnie sterowaną stacją bojową, na której można zamontować różnorodne uzbrojenie: od ciężkich karabinów maszynowych po granatniki. Archer może wystrzeliwać pociski co 7,5 sek., i w zależności od amunicji ma zasięg od 30 do 70 km (przy wykorzystaniu amunicji precyzyjnej typu Excalibur). System ma także opancerzony silnik oraz przedział dla załogi, a całość umieszczono na sześciokołowym pojeździe terenowym o zasięgu 500 km i maks. prędkości 65 km na godz.

Szwedzkiego nieba broni z kolei lekki, wielozadaniowy samolot bojowy ze skrzydłami w układzie delta, czyli JAS 39 Gripen. W 2019 r. do szwedzkiej armii zaczęły trafiać nowe modele tych maszyn, które otrzymały większy kadłub, bardziej wydajny silnik oraz zwiększony udźwig dla uzbrojenia. Nowa wersja gripena otrzymała także nowy kokpit i awionikę oraz rozwiązania z zakresu wojny elektronicznej. Samolot może przenosić też różnorodne uzbrojenie o wadze ponad 5 t, w skład którego wchodzą pociski do walki z celami na wodzie, w powietrzu oraz na lądzie, a także bomby kierowane i niekierowane.

Na wyposażeniu Szwecji znajdziemy również jeden z najpopularniejszych śmigłowców wojskowych świata, czyli black hawk. Ta wielozadaniowa konstrukcja służy w Szwecji od 2013 r. i może być dostosowana do różnych celów — od transportu żołnierzy, przez transport rannych, walkę z pożarami czy jako śmigłowiec wsparcia bojowego. Black hawki można wyposażyć też w różnorodne uzbrojenie, od karabinów maszynowych po wyrzutnie pocisków kierowanych i niekierowanych.

Interesujące konstrukcje znajdziemy też w szwedzkiej marynarce wojennej. Tutaj na pewno wyróżniają się okręty wojenne typu Visby, czyli ultranowoczesne korwety zaprojektowane z myślą o niskiej wykrywalności przez radary wroga. Stąd właśnie ich charakterystyczny wygląd. Korwety Visby mają maks. prędkość 65 km na godz. oraz zasięg ponad 4,5 tys. km, dysponują też zaawansowanymi systemami elektronicznymi. Na okręcie może też wylądować śmigłowiec, wyposażono go także w różnorodną broń. Począwszy od działa 57 mm, przez pociski przeciwokrętowe, torpedy, granatniki oraz miny i bomby głębinowe. Te okręty to bez wątpienia chluba szwedzkich sił zbrojnych.

Niewiele gorzej Szwecja wygląda też w kwestii okrętów podwodnych. Tutaj najnowszymi jednostkami Szwedów są okręty podwodne typu Gotland służące od 1996 r. Szwecja dysponuje trzema takimi konstrukcjami, które były pierwszymi okrętami podwodnymi z klasycznym napędem niezależnym od powietrza, dzięki czemu mogą przebywać pod wodą nawet do kilku tygodni. Przed gotlandami taką zdolność miały tylko okręty o napędzie atomowym. Okręty typu Gotland mogą pełnić kilka różnych ról na polu walki — od potyczek z okrętami podwodnymi/nawodnymi, przez rozkładanie min, aż po działania wywiadowcze. Okręty otrzymały także szereg rozwiązań obniżających ich wykrycie przez radary wroga, w ostatnich latach przeszły też program modernizacji, dzięki czemu Szwecja nie ma czego się wstydzić w kwestii tego typu uzbrojenia (w przeciwieństwie np. do Polski). Szwedzka armia zaczęła już także program budowy kolejnych, nowoczesnych okrętów podwodnych typu Blekinge. Pierwszy z nich ma trafić do tamtejszych sił zbrojnych w 2027 lub 2028 r.

Typ szybkich okrętów bojowych o bardzo dużej zwrotności. Stridsbåt 90 może wykonywać niezwykle ostre skręty przy dużych prędkościach, wyhamować z maksymalnej prędkości do zera na dystansie 2,5 swojej długości i poruszać się na płytkich wodach z prędkością ponad 70 km na godz. Okręt ma zasięg 440 km, może przenosić do 21 żołnierzy z pełnym rynsztunkiem, a jego uzbrojenie składa się z granatnika, trzech karabinów maszynowych Browning M2HB oraz bomb i ładunków głębinowych.

Nasz przegląd szwedzkiego wojska kończymy pociskiem artyleryjskim M982 Excalibur będącym owocem szwedzkiej i amerykańskiej współpracy. Jest to kierowany sygnałem GPS precyzyjny pocisk, którym można wspomagać sojuszniczą piechotę ostrzałem w odległości zaledwie 75 m od atakujących żołnierzy. Czy też w sytuacji, gdy wrogi cel znajduje się np. blisko budynków cywilnych. Excalibur ma zasięg nawet 70 km i jak pisaliśmy wcześniej może być używany w tandemie ze szwedzką haubicą Archer tworząc niezwykle niebezpieczną kombinację do prowadzenia ognia pośredniego. Rozbudowane możliwości excalibura przełożyły się też na jego cenę. Jedna sztuka tej amunicji to koszt ok. 70 tys. dol. Powyżej zobaczycie ten pocisk w akcji.