Tak 50 lat temu wyglądał Dworzec Centralny w Warszawie. Niezwykłe zdjęcia!

• Dworzec Centralny w Warszawie został otwarty w grudniu 1975 roku jako symbol nowoczesności i prestiżu PRL.
• Obiekt wyróżniał się innowacyjnymi rozwiązaniami technologicznymi i architektonicznymi, które były unikatowe w Polsce lat 70.
• W 2019 roku dworzec wpisano do rejestru zabytków, podkreślając jego znaczenie dla kultury i tożsamości narodowej.

W 1971 roku, na fali nowych planów modernizacyjnych władz PRL, Dworzec Centralny został wytypowany jako jedna z najważniejszych inwestycji w Warszawie. Decyzja zapadła w czasach, gdy na czele partii stanął Edward Gierek. Obok odbudowy Zamku Królewskiego i budowy Trasy Łazienkowskiej, nowy dworzec miał stać się wizytówką stolicy i całego kraju. Tempo prac było imponujące - pierwotny harmonogram skrócono niemal o połowę, by zdążyć na grudniowy zjazd Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w 1975 roku. Nieoficjalnie mówiło się, że pośpiech podyktowany był planowanym przyjazdem Leonida Breżniewa, który preferował podróże koleją.

Gmach Dworca Centralnego imponował rozmachem - jego kubatura sięgała 600 tysięcy metrów sześciennych, a powierzchnia użytkowa wynosiła około 90 tysięcy metrów kwadratowych. Projekt, autorstwa Arseniusza Romanowicza i zespołu wybitnych architektów, wyróżniał się nowoczesną bryłą, przestronnymi wnętrzami, marmurowymi ścianami i szerokim zastosowaniem aluminium. Duże przeszklenia, nowoczesne oświetlenie oraz liczne innowacje technologiczne sprawiały, że obiekt wyprzedzał swoją epokę.

Dworzec Centralny był naszpikowany nowoczesnym sprzętem sprowadzonym z Zachodu. Tablice i automaty informacyjne, szwajcarskie zegary klapkowe, system monitoringu, schody i pochylnie ruchome, a nawet klimatyzacja i ogrzewanie - wszystko to stanowiło rzadkość w Polsce lat 70. W głównej hali, barach i poczekalniach pojawiły się telewizory, a w kasach sprzedawczynie korzystały z kalkulatorów. Jednak nowoczesność nie zawsze szła w parze z łatwością obsługi - wiele urządzeń sprawiało podróżnym trudności, szczególnie automatyczne drzwi na fotokomórkę, które stały się nawet tematem materiałów w mediach.

Od samego początku Dworzec Centralny przyciągał uwagę filmowców. Już w trakcie budowy był scenerią serialu "Czterdziestolatek", a później pojawiał się w licznych produkcjach, takich jak "Brunet wieczorową porą", "Wielka majówka", "Szczur" czy "Złotopolscy". Stał się nie tylko tłem dla filmowych opowieści, ale także ważnym punktem na mapie Warszawy, miejscem spotkań i symbolem miejskiego życia.

Przez 50 lat Dworzec Centralny był areną wielu ważnych wydarzeń. W styczniu 1990 roku, podczas historycznego XI Zjazdu PZPR, to właśnie jego hol główny stał się bazą manifestantów protestujących przeciwko partii. Przez długie lata dworzec był jedną z głównych atrakcji turystycznych stolicy, przyciągając zarówno mieszkańców, jak i gości z całego kraju.

Z biegiem lat Dworzec Centralny przeszedł szereg modernizacji, dostosowując się do zmieniających się potrzeb transportu i oczekiwań podróżnych. Zlikwidowano m.in. parking od strony Złotych Tarasów oraz prowadzący do niego tunel. W 2019 roku obiekt został wpisany do rejestru zabytków, co podkreśliło jego znaczenie dla polskiej kultury i dziedzictwa architektonicznego. Decyzja ta była wyrazem uznania dla powojennego modernizmu i dorobku polskich architektów.

Historia Dworca Centralnego jest również zapisana w archiwum fotograficznym Polskiej Agencji Prasowej, które liczy dziesiątki milionów zdjęć dokumentujących życie społeczne, polityczne i kulturalne Polski. Dzięki digitalizacji, te unikalne kadry są dostępne dla szerokiego grona odbiorców, pozwalając odkrywać na nowo historię miejsc, ludzi i wydarzeń, które kształtowały naszą rzeczywistość.