Smaszcz rozpętała piekło. Na celowniku kolejna kobieta po Cichopek. Ale huknęła

W świecie polskich mediów pewne tematy są jak żarzące się węgle — wystarczy podmuch, by wybuchł pożar. Kiedy w październiku padły ostre słowa, wiele osób spodziewało się cichego przygaszenia sprawy. Stało się jednak inaczej. Cisza, która zapadła po tamtej wymianie zdań, okazała się jedynie ciszą przed burzą, a wyczekiwana odpowiedź nadeszła z siłą, która poruszyła nie tylko głównych bohaterów tej historii.
 

Lawina, która ruszyła jednym komentarzem

Wszystko zaczęło się od jednego, publicznego zeznania. Joanna Kurska, odnosząc się do postawy Pauliny Smaszcz wobec byłego męża i jego nowej żony, użyła sformułowań, które nie pozostawiały wątpliwości co do jej opinii. Określenia o kobiecie, która "nie potrafi się pogodzić" i wezwanie do milczenia nie były dyplomatycznym komentarzem, lecz otwartym, personalnym atakiem. W środowisku, gdzie wizerunek i reputacja są walutą, takie słowa były ciosem poniżej pasa.

Reakcja nie nastąpiła od razu. Przez tygodnie Smaszcz zachowywała milczenie, co jedynie podsycało spekulacje. Cisza ta była jednak myląca. Nie wynikała z braku riposty, ale z czekania na właściwy moment i platformę, by wypowiedzieć się w pełni, bez skrótów i ograniczeń typowych dla krótkich mediowych doniesień. Gdy ten moment nadszedł, odpowiedź była przemyślana i celna.
 

Joanna Kurska, Paulina Smaszcz, fot. KAPiF

Odpowiedź, która trafiła w czuły punkt

Wypowiedź Pauliny Smaszcz w podcaście nie była jedynie zaprzeczeniem czy emocjonalnym wybuchem. To była strategiczna kontra, która przeniosła ciężar dyskusji z jej osoby na osobę atakującą. Zamiast tłumaczyć się ze swojej postawy, Smaszcz podważyła moralne prawo Kurskiej do wydawania jakichkolwiek osądów w tej sprawie.

Sarkastyczne "kto to mówi?" i "nie rozśmieszaj mnie" od razu postawiły rozmówczynie w pozycji osoby, której opinia jest nieważna. Kluczowy jednak był kolejny argument – osobiste odniesienie do życiowych wyborów samej Kurskiej. Wspominając o jej przeszłości rodzinnej, Smaszcz nie tylko odpowiedziała atakiem na atak, ale też dotknęła znacznie szerszego, społecznego nerwu: hipokryzji w ocenianiu cudzych decyzji życiowych. To posunięcie zmieniło charakter sporu z osobistej utarczki w publiczną debatę o podwójnych standardach.
 

Rezonans, który przeszedł oczekiwania

Efekty tej wymiany zdań okazały się znacznie poważniejsze, niż ktokolwiek mógł przewidzieć. Riposta Smaszcz, zamiast zamknąć sprawę, otworzyła puszkę Pandory. Komentatorzy, dziennikarze i publicyści niemal natychmiast podchwycili wątek, rozwijając go w szerszych analizach.

Dyskusja przestała dotyczyć tylko tego, "kto komu co powiedział". Przeszła na poziom oceny tego, kto i na jakiej podstawie ma prawo ferować wyroki w sprawach życia prywatnego. Sprawa Smaszcz i Kurskiej stała się casusem, na przykładzie którego dyskutowano o granicach komentarza, toksyczności pewnych narracji w mediach i nieustającej tendencji do publicznego rozliczania kobiet z ich życiowych wyborów, szczególnie w kontekście rozwodów i nowych związków. Dla wielu obserwatorów stało się jasne, że pod pozorem obrony jednej osoby (Katarzyny Cichopek) przemoc słowna skierowana została przeciwko innej, a teraz odbiła się rykoszetem.

Ostatecznie odpowiedź Pauliny Smaszcz osiągnęła coś znacznie ważniejszego niż wygranie krótkiej utarczki na słowa. Wymuszając publiczną konfrontację i celując w osobiste doświadczenie oponentki, Smaszcz huknęła w sam środek niewypowiedzianej umowy społecznej, która często każe kobietom w jej sytuacji milczeć i znosić krytykę w pokorze.
 

Paulina Smaszcz, fot. KAPiF