Quo vadis, wymiarze sprawiedliwości? Słów kilka o dyskryminacji sędziów powołanych po 2017 r.

Zgodnie z dyspozycją art. 32 konstytucji wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne (ust. 1). Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny (ust. 2). Zasady równości i niedyskryminacji są kluczowymi zasadami także wielu dokumentów ONZ, Rady Europy i Unii Europejskiej. Gwarantuje je m.in. międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, art. 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 1 par. 2 Europejskiej Karty Społecznej, art. 21 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej czy dyrektywa 2000/78/WE w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.

Celem zasad równości i niedyskryminacji jest umożliwienie wszystkim osobom uzyskania równych i uczciwych szans dostępu do możliwości oferowanych przez społeczeństwo. Szczególnym obszarem, w którym te zasady – mające rangę zasad podstawowych – a zatem najistotniejszych, są szczegółowo regulowane, jest zatrudnienie. Zgodnie z dyspozycją art. 11³ k.p. jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy, jest niedopuszczalna. W myśl art. 11² k.p. pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków.