Pracownicy 50 plus pod ochroną. Sąd Najwyższy stawia jasne granice

Siedmioosobowy skład Sądu Najwyższego jednoznacznie określił zasady ochrony przedemerytalnej, dając pracownikom powyżej 50. roku życia większą pewność zatrudnienia. Orzeczenie porządkuje rozbieżne interpretacje przepisów i wyznacza granice, których pracodawca nie może przekroczyć.

Ochrona przedemerytalna obejmuje także pracowników na umowach terminowych

Sąd Najwyższy wskazał, że zakaz wypowiedzenia z art. 39 Kodeksu Pracy dotyczy wszystkich pracowników w wieku przedemerytalnym – zarówno tych zatrudnionych na czas nieokreślony, jak i na czas określony. Nawet jeśli umowa kończy się przed osiągnięciem wieku emerytalnego, pracodawca nie może jej wypowiedzieć z przyczyn ekonomicznych czy organizacyjnych, jeśli pracownik spełnia warunki ochrony.

Uchwała ma moc zasady prawnej, co oznacza, że wszystkie późniejsze składy SN będą stosować to stanowisko w podobnych przypadkach, a ewentualne odstępstwa wymagają ponownego rozpoznania przez skład siedmioosobowy. Dzięki temu pracownicy 50 plus zyskują jasny punkt odniesienia i większą pewność prawną w okresie poprzedzającym emeryturę.

Wzmocnienie bezpieczeństwa pracowników i wyzwania dla pracodawców

Dla osób w wieku przedemerytalnym uchwała oznacza realne wzmocnienie stabilności zatrudnienia i bezpieczeństwa finansowego w okresie, gdy znalezienie nowej pracy jest trudniejsze. Większa pewność dochodu pozwala spokojniej planować przejście na emeryturę i zmniejsza ryzyko ubóstwa w starszym wieku. 

Jednocześnie dla pracodawców oznacza konieczność staranniejszego planowania polityki kadrowej – część przedsiębiorców może preferować krótsze umowy lub młodszych kandydatów, by ograniczyć ryzyko wynikające z rozszerzonej ochrony przedemerytalnej. 

W praktyce decyzje o wypowiedzeniu muszą teraz uwzględniać pełny zakres ochrony pracownika i być solidnie uzasadnione, co zmienia dotychczasowe standardy zarządzania personelem.

Proracowniczy kierunek i jasne granice SN

Siedmioosobowy skład SN przyjął wyraźną, propracowniczą wykładnię art. 39 KP, zapewniając równouprawnienie pracowników zatrudnionych na czas określony i nieokreślony. Choć zgłoszono dwa zdania odrębne, kierunek jest jasny: ochrona przedemerytalna ma charakter powszechny i nie może być ograniczana przez długość trwania umowy. 

Uchwała stanowi punkt odniesienia zarówno dla sądów pracy, jak i działów kadr, pokazując, że osoby w wieku przedemerytalnym mają szczególne prawa, które będą egzekwowane na najwyższym szczeblu. Dla pracowników 50 plus oznacza to większe bezpieczeństwo i stabilność w ostatnich latach aktywności zawodowej.