Pierwszy Sędzia RP. Pożegnanie prof. Adama Strzembosza

Trudno jest pisać o Adamie Strzemboszu, używając czasu przeszłego. Ale trudno też pisać o tym niezwykłym człowieku, używając typowych zwrotów stosowanych przy pożegnaniu przedstawicieli naszego prawniczego świata: „wybitny, znakomity prawnik, o wszechstronnej wiedzy i erudycji”. Owszem, można tak zrobić, ale wtedy znika wiele elementów, które charakteryzowały jego sylwetkę, jego życie i działalność publiczną, oddziaływanie na świat zewnętrzny, relacje z innymi ludźmi. Adam Strzembosz był po prostu pod każdym względem wyjątkowy. Przejmujące pożegnanie z Adamem Strzemboszem kilka tygodni temu, kiedy byliśmy zaproszeni do jego domu z okazji urodzin, uświadomiło nam dobitnie, że zbliżamy się do kresu pewnej epoki, w historii naszego kraju. Epoki, w której autorytetem byli ludzie, którzy zawsze na pierwszym miejscu stawiali wartości dobra publicznego, interesu wspólnego, demokratycznej Polski i to niezależnie od tego, jakie mieli poglądy polityczne, preferencje osobiste i własne interesy. Oczywiście, prof. Adam Strzembosz miał własne przekonania polityczne, które nie zawsze szły głównym nurtem myślenia o rzeczywistości i o przemianach dokonujących się w społeczeństwie (dotyczyło to kwestii życia rodzinnego, rozwodów, przerywania ciąży, roli Kościoła), ale to nigdy nie stwarzało przeszkody w dostrzeganiu tego, co jest najważniejszym celem i kierunkiem transformacji ustrojowej – budowy demokratycznego państwa prawa, umacniania struktur demokratycznych niezależnego sądownictwa i gwarancji praw podstawowych. Mało kto rozumiał świat sędziowski równie dobrze, chciałoby się powiedzieć, że tak dogłębnie, jak Adam Strzembosz.