Katastrofa tego miejsca byłaby gorsza niż bomba atomowa. To najniebezpieczniejsza tama na świecie

Mosul to drugie największe miasto w Iraku. Jest tam też gigantyczna zapora wodna, która pełni funkcję elektrowni. Eksperci twierdzą, że jej katastrofa prędzej czy później wystąpi - a rząd nie chce ich słuchać. Jego zdaniem wszystko jest w porządku, wszystko jest dobrze, a krytyka to efekt amerykańskiej propagandy.

Problemy zaczęły się od autorytaryzmu. Irak ze względu na głównie piaszczystą powierzchnię nie jest nazbyt dobrym miejscem do budowania konstrukcji, które wymagają solidnych fundamentów. Tymczasem mimo braku stabilnego podłoża Saddam Husain w 1981 r. wybrał lokalizację na rzece Tygrys, ze względu na to, że taka tama mogłaby realizować kilka celów kraju jednocześnie. Stały dopływ wody, zmniejszałaby rokroczne wylewanie rzeki i cykle suszy. Co ciekawe, początkowo nazywała się "Zaporą Saddam". Autorytaryzm pełną gębą.

Inżynierowie i eksperci krytykowali ten pomysł ze względu na to, że powierzchnia na której miałaby powstać tama, składa się głównie z piasku, a najtwardszy składnik ziemi w tym miejscu to gips. Problem w tym, że gips rozpuszcza się w wodzie. Pojawiły się więc plany utwardzania ziemi na różne sposoby, tyle że w 1980 r. wybuchła wojna z Iranem, więc Husajn polecił wybudowanie tamy możliwie jak najszybciej. A więc z licznymi kompromisami. Ostatecznie więc “wmurowano” jedynie 150 metrową warstwę cementu pod tamą, pomimo obaw niemiecko-włoskiej firmy, która realizowała kontrakt.

Już kilka miesięcy po wybudowaniu tamy, woda zaczęła przeciekać pod tamą właśnie. Gips po prostu zaczął się rozpuszczać pod naporem wody. Na powyższej fotografii (2007 r.) widać zapadającą się ziemię na południe od tamy. Później zbudowano więc nieco mniejszą konstrukcję na drodze rzeki Tygrys, która miałaby jeszcze mocniej ograniczyć przepływ wody przepuszczanej przez tamę Mosul, w miejscowości Badush, ale... ta została zbombardowana przez amerykańskie wojsko.

Co zatem postanowiła władza Iraku? Zatrudnić ekipę, która będzie lała cement pod tamą 365 dni w roku, aby zapobiec dramatycznej katastrofie. Poważnie.

Konsekwencje zniszczenia tamy byłyby niewyobrażalne. W ciągu 3 godzin woda dotarłaby do miasta Mosul, a w ciągu kilku tygodni do najbardziej zaludnionego miasta w Iraku – Bagdadu. W samym mieście Mosul głębokość wody wyniosłaby 13 metrów! Według symulacji amerykańskich naukowców, straty wyniosłyby nawet półtora miliona osób. Trzeba jednak pamiętać, że kiedy miasta byłyby zatopione, praktycznie cały system pomocy zostałby sparaliżowany, a więc liczbę zmarłych liczylibyśmy w milionach.

Są na szczęście rozwiązania, które zapobiegłyby katastrofie. Pierwsze z nich zakłada wyłożenie przez Irak miliardów na zbudowanie nowej tamy, która zastąpiłaby obecną, tym razem zgodnie z sumiennym przestrzeganiem wszystkich norm. Druga zaś byłaby lepsza, ale zdecydowanie trudniejsza – Irak musiałby dogadać się z Turcją na wspólne zbudowanie tamy w górach Taurus, skąd rzeka wypływa. Od obu rozwiązań Irakijczycy są jednak daleko, ze względu na narrację płynącą od rządu, jakoby groźby jej tragicznego uszkodzenia były jedynie “amerykańską konspiracją”, bo z tamą jest przecież wszystko w porządku i nie dzieje się nic złego.