Halina ma dwie stomie. "Nadałam im imiona: Stella i Alma. Nienawidziłam tych worków, dziś czuję wdzięczność"

• Napisz do mnie, jeśli chcesz podzielić się spostrzeżeniami lub opowiedzieć swoją historię zdrowotną: karolina.branska@medonet.pl
• Więcej aktualnych wiadomości znajdziesz na stronie głównej Onetu
• Dużo czytania, a mało czasu? Sprawdź skrót artykułu

SPIS TREŚCI

1. Halina usłyszała: trzeba wyłonić stomię. "Nagle musiałam spojrzeć na siebie z tą nową częścią mnie"
2. Tak wygląda codzienność ze stomią. "Kiedyś czułam nienawiść do tych worków"
3. Halina odzyskała spokój i odwagę. Oto jak dziś radzi sobie ze stomiami

Halina usłyszała: trzeba wyłonić stomię. "Nagle musiałam spojrzeć na siebie z tą nową częścią mnie"

Los zdecydowanie nie oszczędzał Haliny, przynosząc kobiecie wciąż nowe wyzwania zdrowotne: rak endometrium, później perforację jelita, która była poprzedzona epizodami (coraz częstszymi) złego samopoczucia, obezwładniającego bólu oraz dolegliwości żołądkowych. Operacja ratująca życie była naprawdę poważna. Lekarz, opisując stan Haliny w rozmowie z jej bliskimi, wspomniał, że miała ona w brzuchu istny konglomerat.

Doszło do rozerwania jelita, wszędzie była ropa, a dodatkowo doszło do zapalenia otrzewnej i wstrząsu septycznego, co poskutkowało także zaburzeniem pracy nerek. Efektem operacji było wyłonienie dwóch ileostomii oraz konieczność żywienia pozajelitowego. Na tym etapie nie pozostawało nic innego jak czekać — i liczyć na to, że organizm Haliny jeszcze raz podejmie walkę.

• Czytaj też: Stomia jelitowa. Kiedy wyłania się stomię? Czy pozwala normalnie funkcjonować? [WYJAŚNIAMY].

Halina zgodziła się opowiedzieć Medonetowi swoją historię z łagodnym uśmiechem i tą szczególną pewnością ludzi, którzy wyszli z ciemności i wiedzą, że potrafią przetrwać więcej, niż kiedykolwiek przypuszczali. Dziś mówi o strachu, który kiedyś dławił jej oddech, o dwóch stomiach, którym nadała imiona, jakby były współlokatorkami, z którymi nauczyła się prowadzić dialog. Ale przede wszystkim mówi o miłości — tej, która trzymała ją za rękę, kiedy ona sama nie miała siły trzymać niczego. Jej historia nie jest łatwa. Ale jest prawdziwa. I właśnie dlatego daje nadzieję.

— Moje życie nagle zmieniło się bez ostrzeżenia, przestraszyłam się… Nagle musiałam spojrzeć na siebie z tą nową częścią mnie i musiałam to zaakceptować. Towarzyszyła mi cała paleta emocji i stanów — od odrzucenia, niezrozumienia, zdenerwowania, wylałam morze łez. Ale potem pojawiło się zrozumienie — opowiada.

Gdy Halina znalazła się w nowej rzeczywistości zdrowotnej nie wiedziała jeszcze, że to, co wydawało się końcem, okaże się jedynie zatrzymaniem na poboczu jej własnej drogi. Dziś jednak mówi o tym świadomie i z akceptacją — jako jedna z tych osób, które dobrze wiedzą, ile odwagi mieści się w słowie "przetrwać".

Polecamy ci również historię innego pacjenta: Marcin pokonał nowotwór jądra. "Kolegę zdiagnozowano tydzień po mnie. W listopadzie był już pogrzeb".

Tak wygląda codzienność ze stomią. "Kiedyś czułam nienawiść do tych worków"

— W moim przypadku przyczyną żywienia pozajelitowego jest zespół krótkiego jelita. Codziennie muszę podłączać worek żywieniowy, który przez 16 godzin dostarcza mi pokarm przez cewnik. Cała procedura musi być przeprowadzona w warunkach sterylnych, gdyż bardzo łatwo można nabawić się zakażenia. Uzupełnieniem żywienia pozajelitowego są kroplówki, które dostarczają niezbędne do życia elektrolity. Ich brak może prowadzić do zaburzenia gospodarki elektrolitowej, co w konsekwencji może zagrażać życiu pacjenta. Przestrzeganie wszystkich niezbędnych procedur i zaleceń daje pacjentowi szansę na długie i zdrowe życie — opowiada Halina.

Nie zawsze jednak akceptacja i spokój towarzyszyły Halinie. — Obudziłam się po operacji z dwiema stomiami i chociaż wiedziałam co to jest, to czułam się jakby nie dotyczyły mnie… Jakby moje ciało nie należało do mnie. Panie pielęgniarki opróżniały worki, zmieniały je, potem podłączały mi worki z jedzeniem i musiałam się cieszyć, że moim jedynym napojem były dwie krople wody ze strzykawki — opowiada.

• Tylko teraz! Darmowy pakiet wiedzy i najświeższych informacji dla medyków MedonetPRO + Onet Premium. Medyku, zarejestruj się bezpłatnie na MedonetPRO i uzyskaj 3-miesięczny dostęp do Onet Premium za darmo. Liczba ofert ograniczona. Wiedza, praktyka i najświeższe informacje w pigułce.

— Po pewnym czasie, jak już wiedziałam, że z tym problemem zostanę sama, zaczęłam się ich bać, czułam nienawiść do tych worków, które nie zawsze chciały "współpracować", stwarzały mnóstwo problemów, kiedy lały się łzy, pojawiały się przekleństwa i modlitwy na zmianę — dodaje.

Niby wiedziała, że uratowały jej życie, a żywienie pozajelitowe pozwala żyć, ale ciągle traktowała woreczki jako swoich wrogów. — Nie chciałam przyjąć do swojej świadomości, że moje życie tak diametralnie się zmieniło, chociaż przestały mnie męczyć okropne bóle brzucha. Zapomniałam to docenić… — zaznacza.

Halina podkreśla jednocześnie, jak wdzięczna jest swojej córce, która walczyła o nią jak lwica — od samego początku. Kobieta ma ze swoją córką, Kariną, niesamowitą więź. Codziennie słyszała od niej, żeby doceniła fakt, że przeżyła. — Miała dużo cierpliwości do mnie walcząc z moim nastawieniem, ale w końcu udało się! Dzień po dniu zaczęłam zmieniać swoje podejście do mojej nowej rzeczywistości. Nawet dałam swoim stomiom imiona: Stella i Alma. Nie powiem, że kocham je na 100 proc., ale doceniam, że się starają i chcą ze mną współpracować. Opanowałam je, wyczuwam, kiedy i co mi sygnalizują. Jakoś sobie z nimi radzę — relacjonuje.

Na powyższym zdjęciu Halina pozuje ze szczególną dla niej maskotką. Omir (maskotka) to "znak firmowy" fundacji StomaLife i jest wsparciem dla chorych. Halina zawsze jeździ z Omirem do szpitala.

Halina odzyskała spokój i odwagę. Oto jak dziś radzi sobie ze stomiami

Z czasem Halina zaczęła przejmować kontrolę nad rzeczami, które na początku wydawały się niemożliwe. Najpierw nieśmiało, z lękiem, później z coraz większą pewnością. Dziś z powodzeniem sama podłącza worki żywieniowe i kroplówki — rutyna, która kiedyś ją przerażała, dziś stała się elementem codziennego porządku. To właśnie w tej czynności najbardziej czuje swoją odzyskaną sprawczość. Dobrze pamięta, jak jeszcze niedawno była całkowicie uzależniona od pomocy innych ludzi i jak bardzo to ciążyło jej psychicznie. Dzisiaj mówi o tym prosto: czuje ulgę, że znowu potrafi radzić sobie sama.

Samodzielność wróciła do niej małymi krokami. Z każdym kolejnym tygodniem widziała, że potrafi więcej, niż zakładała; że chaos początku można oswoić. Dziś powtarza, że jest zorganizowana, spokojniejsza, że po wielu miesiącach niepewności wreszcie zauważa przed sobą światełko w tunelu. Jeszcze delikatne, jeszcze niepewne — ale jest.

Wiele dały jej też historie innych ludzi. Słuchała ich, czytała, próbowała zrozumieć, jak oni poradzili sobie z podobnym bólem i rewolucją życiową. Ale choć te opowieści dodawały jej otuchy, wiedziała, że jej własna przemiana musi przejść swój własny rytm. "Musiałam to wszystko sama przeprocesować" — powtarza. I dopiero kiedy to przychodzi, Halina zaczyna widzieć, że jej życie nie tylko się zmieniło. Ono po prostu znalazło dla niej nową drogę.

Polecamy też: "Po wprowadzeniu rurki będzie pan jadł przez sondę". Łukasz Krasoń zareagował mocnym słowem.

— Dziś wiem, że wszystko musi mieć swój czas, że ważna jest cierpliwość, bliskość drugiej, kochanej osoby i chęć do walki, która czasem słabnie, ale nigdy tak do końca nie umiera w nas. Ważne jest też to, żeby znaleźć w sobie motywację i cel, zatrzymać się na chwilę i pomyśleć, jak można wykorzystać swoją szansę, którą dał nam los i cieszyć się dalej życiem i w końcu je docenić. Dziś jestem wdzięczna wszystkim tym, którzy w różny sposób pomagali mi, kiedy tego najbardziej potrzebowałam. Bo najważniejsze jest poczucie, że w tej trudnej rzeczywistości nie jestem sama… — podsumowuje w rozmowie z Medonetem.