Łowienie ryb na Arkadia MUD #Novigrad

Izba jest nieduza i posiada tylko jedno, nieduze, wychodzace na port okienko. Pod scianami stoi kilka drewnianych lozek, nakrytych lekko juz podniszczonymi lecz czystymi kocami. Procz owych lozek znajduje sie tutaj jeszcze solidna, zbita z oheblowanych desek szafka – na niej ustawiono duza, olejna lampe, stanowiaca w tym pomieszczeniu jedyne zrodlo swiatla po zapadnieciu zmroku. Przez widoczne na polnocnej scianie drzwi wydostac sie mozna na prowadzace w dol schodki.

Jestes w srodku miasta, na jednej z jego glownych ulic, noszacej miano Targowej. Pod twymi stopami czujesz nierownosci bruku miejskiego, nieco moze wieksze niz w innych czesciach miasta. Otaczajace uliczke budynki i kramy wygladaja dosc dostatnio, a i wybor towaru jest duzy. Na koncu ulicy, na poludniu widzisz potezna baszte miejska, w ktorej osadzone sa wrota wiodace na poludnie. Tuz przy wrotach stoi oddzial strazy miejskiej broniacy wstepu do miasta podejrzanym osobnikom. Do baszty przylegaja potezne mury miejskie gorujace nad miastem, zapewniejace bezpieczenstwo bujnemu handlowi z ktorego slynie Novigrad.

Wnetrze tego duzego sklepu jest dosc przestronne, a zarazem pelne rozmaitych towarow, zazwyczaj potrzebnych podroznym. Wieksza czesc pomieszczenia zajmuja polki i szafy, na ktorych czeka na kupujacych towar wysokiej jakosci i po umiarkowanych cenach. W glebi sklepu zauwazasz zamkniete drzwi prowadzace zapewne do przylegajacego tu magazynu sklepowego.

Jestes w srodku miasta, na jednej z jego glownych ulic, noszacej miano Targowej. Pod twymi stopami czujesz nierownosci bruku miejskiego, nieco moze wieksze niz w innych czesciach miasta. Otaczajace uliczke budynki i kramy wygladaja dosc dostatnio, a i wybor towaru jest duzy. Na koncu ulicy, na poludniu widzisz potezna baszte miejska, w ktorej osadzone sa wrota wiodace na poludnie. Tuz przy wrotach stoi oddzial strazy miejskiej broniacy wstepu do miasta podejrzanym osobnikom. Do baszty przylegaja potezne mury miejskie gorujace nad miastem, zapewniejace bezpieczenstwo bujnemu handlowi z ktorego slynie Novigrad.

Brukowany trakt, po ktorym spaceruja tlumy przechodniow, wiedzie ku poludniowej bramie, ktorej wspaniala baszte widac stad jak na dloni. Na scianach niektorych stojacych wokol budynkow zawieszone sa lampy, ktore maja odstraszyc nocnych zlodziei i ulatwic pilnowanie porzadku strozom prawa. Po wschodniej stronie pasazu znajduje sie pracownia miejskiego kowala, ktory na pewno z checia, ale za odpowiednia zaplata naprawi twoj ekwipunek i bron. Po zachodniej stronie z kolei otwiera sie niewielka ocieniona uliczka.

Brukowany trakt wiedzie od placu ku poludniowej bramie, nad ktora wznosi sie baszta Zlamanej Tarczy. Dookola wznosza sie siedziby najwiekszych w Novigradzie cechow i bankow. Na zachodzie dostrzec mozna wyjatkowo imponujacy budynek, obecnie nieuzywany a bedacy dawna siedziba bankiera Vivaldiego. Na wschodzie natomiast znajduje sie sklep, w ktorym mozna kupic zbroje, bron i inny ekwipunek potrzebny podroznikowi.

Stoisz w poludniowej czesci wielkiego placu. Zapewne nalezace do bogatszych mieszkancow budynki sa schludne i przynajmniej dwupietrowe. Nierzadko z iscie drobnomieszczanska fantazja ozdobione sa niewielkimi wiezyczkami, majacymi wskazywac na status spoleczny wlascicieli oraz wszelkiego ksztaltu i koloru ornamentami, ktore jednak w niczym nie przypominaja rzezbionych w marmurze wspanialych freskow zdobiacych starozytne artefakty. Na poludniu rozciaga sie handlowy pasaz, w ktorym bez watpienia znajdziesz wlasciwy sklep. Jest to szeroka ulica przy ktorej stoja rozne, czesto okazale budynki, reprezentujace roznego rodzaju instytucje. W cieniu budynkow, dostrzec mozna opartych o sciany, czesto okaleczonych zebrakow.

Znajdujesz sie posrodku wielkiego placu, bedacego najprawdopodobniej pozostaloscia po starozytnej metropolii. Na samym srodku pustej przestrzeni z kamiennych plyt wyrasta marmurowa cembrowina imponujaco duzej fontanny, posrodku ktorej osadzony jest posag jakiegos starozytnego dawno zapomnianego bostwa, ktore z pewnoscia nie bylo najlepszym z bogow. Mimo wielu wiekow burz i wiatrow statua jest w swietnym stanie. Spod duzych krzaczastych brwi spogladaja na ciebie zimne kamienne oczy, a demoniczne rysy twarzy zdaja sie wyrazac pogarde dla smiertelnikow. Tors i konczyny posagu to dziwaczna krzyzowka krasnoluda z goblinem… A moze jeszcze czyms. Niepomne tej groznej postaci miejscowe dzieciaki wesolo biegaja wokol fontanny. Widok jest iscie imponujacy. Nad czerwonymi dachami kupieckich kamieniczek licznie ozdobionych wiezyczkami, ktore otaczaja plac, wznosza sie smukle wieze Swiatyni Wiecznego Ognia. W oddali na polnocy mozna dostrzec cieniutkie aczkolwiek liczne maszty kupieckich fregat, stojace rownymi rzadkami, jak drzewa w sadach.

Stoisz we wschodniej czesci ogromnego placu, ktory nie przypomina jednak w niczym jarmarcznych rynkow, jakie czesto spotyka sie w miastach Nordlingow. Zapewne nalezace do bogatych mieszkancow budynki sa wysokie, zadbane i mienia sie najrozniejszymi najczesciej pastelowymi barwami, wyrazajacymi malomiasteczkowe upodobania wlascicieli, niezbyt pasujace do swiatowej metropoli. To wlasnie tutaj, na tym placu najlepiej dostrzec mozna, ze Novigrad pomimo posiadania zamku i murow jest miastem kupieckim pobudowanym wokol ciagle rozwijajacego sie morskiego portu. Niewysokie czesto gipsowe strzeliste wiezyczki wyrastajace z czerwonych dachow kupieckich wlosci nieudolnie imituja stare szlacheckie siedziby. Na wschod podaza szeroka brukowana ulica, ktora zapewne wozy moga dojechac na szeroko w okolicach znany targ. W alei owej skupily sie domy cechu szlifierzy kamieni i jubilerow, ktory jak glosi plotka jest najbardziej wplywowym stowarzyszeniem w miescie.

Szeroka ulica biegnie w kierunku targu zakrecajac w tym miejscu szerokim lukiem na poludniowy wschod. Z targu dochodzi gwar setek glosow, kontrastujacy ze spokojem emanujacym z najczesciej bialych nieduzych domow zdobionych freskami i zlota farba, a nalezacych do cechu szlifierzy kamieni i jubilerow. Budynki te swiadcza o nienagannym guscie wlascicieli, co pozostaje w kontrascie do reszty miasta, gdzie starozytne budowle sa przemieszane z tandetnymi drobnomieszczanskimi kamienicami. Na wschod ciagnie sie niezbyt szeroka i rzadko uczeszczana uliczka, ktorej bruk najwyrazniej nie odnawiany, zostal powaznie naruszony przez czas.

Malo uczeszczana uliczka zakreca w tym miejscu na zachod, prowadzac do bardziej cywilizowanych czesci miasta. Nawet tutaj kamienice wydaja sie bardziej zadbane niz domy polozone na polnoc stad, kolo ktorych przejscie grozi co najmniej tegim guzem, po odpadajacym budulcu. Sfatygowany bruk pod twoimi nogami z pewnoscia pamietajacy lepsze czasy, zbudowany jest z plaskich kamieni. Na polnoc ciagnie sie ciemna ulica, prowadzac wzdluz miejskich fortyfikacji. Potezny mur miejski wznosi sie na wschodzie ku polnocy przechodzac w urwisko, o ktore opiera sie jego koniec. Scieki splywajace ulica nikna po obu jej stronach odprowadzane przez wystajace z rynsztokow ceramiczne rury, ktorych wyblakla czerwien i mocno sfatygowana skorupa swiadcza o ich zaawansowanym wieku. Na zachodzie widzisz jakas bardzo uczeszczana ulice, po ktorej w rozne strony wedruje radosny i barwny tlumek przechodniow.

Stoisz na szerokiej ulicy bedacej przedluzeniem zachodniego goscinca, ktory w ostatnim czasie stal sie jednym z wiekszych traktow handlowych. Przed toba na wschodzie wznosi sie potezna brama Zlotego Smoka, nazywana tak od czasu, gdy pewien nawiedzony gwardzista jakoby trzy razy pod rzad widzial zlotego smoka, pelniac warte na straznicy i za kazdym razem wszczynajac alarm bojowy. Ciemne otwory strzelnicze i ogolna surowosc wiezy wznoszacej sie nad brama kontrastuja z wesolymi pastelowymi scianami otaczajacych domow. Ciagnacy sie od poludnia potezny mur miejski, zbudowany przez krasnoludy za pieniadze miejscowych kupcow, daleko na polnocy opiera sie na poteznych skalach otaczajacych zatoke novigradzka i stanowiacych naturalna niemozliwa do przebycia bariere.

Stoisz w poteznej bramie, ktorej wysokie sklepienie zbudowane jest z gladkich swietnie dopasowanych kamiennych blokow, wskazujacych na krasnoludzka robote. Z sufitu zwisaja dwie ogromne lampy, oswietlajace to miejsce w nocy. Brama zamyka sie na swiat monstrualnymi wrotami, a od strony miasta wielka zelazna krata, opuszczana i podnoszona z pomieszczen wewnatrz wiezy. Wyszlifowane przez tysiace nog kamienie bruku stanowia mila odmiane dla przybywajacych podroznych, ktorych nogi kaleczyl wysypany ostrym kamieniem gosciniec. W polnocnej scianie znajduja sie niewielkie drzwi, prowadzace zapewne do polozonych wyzej pomieszczen. Na wschodzie widac zatloczony zwykle dniowa pora most, na ktorym stoi kolejka oczekujacych na wpuszczenie do miasta.

Dosc szeroki kamienny most przerzucony nad jedna z odnog Pontaru, ktora omywa wschodni mur Novigradu, stanowiac dodatkowa obrone przed proba zdobycia miasta. Na zachodzie wznosi sie brama Zlotego Smoka, ktorej zwaliste ksztalty zawieraja slepe otwory strzelnic, spogladajace swym niemym okiem na ludzi przybywajacych traktem przez most. Na wschodzie rozciaga sie bezkresna rownina z rzadka tylko usiana pagorkami. Na horyzoncie majaczy daleka ciemna linia zlewajaca sie z niebem – to prastare puszcze delty Pontaru. Po obu stronach mostu wznosza sie balustrady, ponad ktorymi widac ciemna zielen wolno plynacej wody. Daleko, na polnocnej stronie horyzontu dostrzec mozna rozmywajace sie w rozowej mgielce potezne skaly zatoki novigradzkiej, stanowiace naturalna zapore, o ktora opiera sie mur miejski. Ogromny wylom, jakby ktos przekroil nozem gory, rysujacy sie w tym klifie, wskazuje miejsce gdzie spienione wody Pontaru wpadaja do morza.

Znajdujesz sie na dobrze ubitej drodze niedaleko murow Novigradu, ktore widac na zachodzie i ktore przeslaniaja wieksza czesc horyzontu. Na poludniu widac podmiejskie laki, na polnocy zas jakis ogrodzony teren, ku ktoremu zmierza waska drozka. Kazdy twoj krok podnosi tumany pylu i kurzu, a malenkie ziarenka wdzieraja sie wszedzie utrudniajac oddychanie i przyklejajac sie do twego spoconego ciala. Moze lepiej byloby isc na poludnie, poprzez pola… Daleko na poludniowym wschodzie widzisz jakies odblaski, chyba znajduje sie tam woda. Przy drodze zauwazasz niewielka tabliczke. Panuje wlasnie noc, rozswietlana miejscami przez gwiazdy, ktorym udaje sie przebic przez rzadkie chmury plynace po niebie. Jest dosyc chlodno, nie do konca z powodu temperatury, lecz raczej zimnego, przejmujacego wiatru z polnocy. Powietrze przesycone jest wilgocia osadzajaca sie na wszystkim w okolicy.

Znajdujesz sie na dosyc dobrze ubitej drodze, niedaleko murow Novigradu, ktore widac na zachodzie. Podrozowaloby sie calkiem przyjemmnie, gdyby nie ten kurz, podnoszony byle podmuchem wiatru i niemal uniemozliwiajacy oddychanie. Chyba jednak wygodniej byloby ci isc poprzez laki widoczne na polnocy i poludniu. Po polnocnej stronie traktu wznosi sie budzaca ponure skojarzenia, solidna, drewniana szubienica. Panuje wlasnie noc, rozswietlana miejscami przez gwiazdy, ktorym udaje sie przebic przez rzadkie chmury plynace po niebie. Jest dosyc chlodno, nie do konca z powodu temperatury, lecz raczej zimnego, przejmujacego wiatru z polnocy. Powietrze przesycone jest wilgocia osadzajaca sie na wszystkim w okolicy.

Znajdujesz sie na dosyc dobrze ubitej drodze. Na zachodzie widac mury i dachy niektorych domow wielkiego miasta Novigrad. Natomiast na wschodzie droga wychodzi na lagodne wzniesienie. Podroz bylaby calkiem przyjemna, gdyby nie ten wscibski kurz nie pozwalajacy wykonac glebszego wdechu. To przez ten pyl lzawia ci oczy, ale mimo tego wyraznie dostrzegasz na poludniu niewielkie wzgorze, a na nim jakies dziwne, zapewne drewniane, konstrukcje… Wokol ciebie sa rozlegle laki. Panuje wlasnie noc, rozswietlana miejscami przez gwiazdy, ktorym udaje sie przebic przez rzadkie chmury plynace po niebie. Jest dosyc chlodno, nie do konca z powodu temperatury, lecz raczej zimnego, przejmujacego wiatru z polnocy. Powietrze przesycone jest wilgocia osadzajaca sie na wszystkim w okolicy.

Podrozujesz dobrze ubita droga biegnaca ze wschodu na zachod, gdzie dostrzegasz zarysy duzego miasta – Novigradu. Znajdujesz sie na niewielkim wzgorzu, dzieki czemu mozesz dokladnie obejrzec okolice. Daleko na wschodzie rozciaga sie olbrzymi, gesty las, a do jego mrocznego wnetrza prowadzi ten wlasnie szlak. Natomiast dokola ciebie na polnocy i poludniu widzisz rozlegle laki i pola. Pomiedzy trawami na polnocy dostrzegasz ledwo wydeptana sciezynke. Twoj spokoj maci jedynie ten niemilosiernie wscibski kurz… Panuje wlasnie noc, rozswietlana miejscami przez gwiazdy, ktorym udaje sie przebic przez rzadkie chmury plynace po niebie. Jest dosyc chlodno, nie do konca z powodu temperatury, lecz raczej zimnego, przejmujacego wiatru z polnocy. Powietrze przesycone jest wilgocia osadzajaca sie na wszystkim w okolicy.

Znajdujesz sie na dosyc dobrze ubitej drodze, ktora na zachodzie wznosi sie lekko prowadzac na niewielkie wzgorze, ktore przeslania widocznosc w tamtym kierunku. Natomiast na wschodzie szlak dochodzi do malego zagajnika, za ktorym widac rozlegly las. Na polnocy i poludniu rozciagaja sie laki i pola. Podroz stalaby sie zdecydowanie przyjemniejsza gdyby nie ten pyl. Panuje wlasnie noc, rozswietlana miejscami przez gwiazdy, ktorym udaje sie przebic przez rzadkie chmury plynace po niebie. Jest dosyc chlodno, nie do konca z powodu temperatury, lecz raczej zimnego, przejmujacego wiatru z polnocy. Powietrze przesycone jest wilgocia osadzajaca sie na wszystkim w okolicy.

Znajdujesz sie w niewielkim zagajniku, otaczaja cie niewysokie drzewka i krzewy. Tutaj od glownej drogi biegnacej miedzy lakami z zachodu na wschod, odchodzi na poludnie niewielka, byle jaka droga. Sadzac po jej stanie prowadzi co najwyzej do jakiejs wioski i to niezbyt duzej. Do jednego z drzew przytwierzony jest drewniany drogowskaz, moze dostarczy ci on ciekawszych informacji o tym miejscu. Droga jest ubita i rozjezdzona kolami licznych wozow jezdzacych tedy. Niedaleko na poludniu widac zielone laki, a rozlegajacy sie tutaj mily dla ucha spiew ptakow sprawia, iz jest to miejsce idealne na odpoczynek. Panuje wlasnie noc, rozswietlana miejscami przez gwiazdy, ktorym udaje sie przebic przez rzadkie chmury plynace po niebie. Jest dosyc chlodno, nie do konca z powodu temperatury, lecz raczej zimnego, przejmujacego wiatru z polnocy. Powietrze przesycone jest wilgocia osadzajaca sie na wszystkim w okolicy.

Znajdujesz sie na niezbyt szerokim, wypelnionym koleinami wozow szlaku. Na poludniowem wschodzie droga omijajac niewielki pagorek zakreca prowadzac do nieduzej wioski. Na polnocny znajduje sie niewielki zagajnik, a szlak dochodzi do ruchliwego traktu. Rzadkie tutaj podmuchy wiatru lagodnie pochylaja korony niskich i delikatnych drzew.

Znajdujesz sie na byle jakiej, pokrytej koleinami wozow drodze. Droga ta, omijajac niewielki pagorek podaza w kierunku widocznej w oddali na zachodzie niewielkiej wioski. Daleko na polnocnym zachodzie mozna dostrzec nieduzy zagajnik. Droga jest bardzo malo uczeszczana i wyraznie nikt o nia juz dawno nie dbal. Pewnie sluzy jedynie wiesniakom do dowozenia swych produktow do jakiegos miasta na targ. Dookola rozciagaja sie pola i laki.

Wedrujesz niewielka drozka prowadzaca do rybackiej wioski nad Pontarem. Otaczaja cie laki, ktore wygladaja dosc smutno, jako ze wszystkie kwiaty juz przekwitly a trawy pozolkly i zwiedly. Od czasu do czasu gdzies w dali przemyka mala, polna myszka, gotujaca sie do nadchodzacej zimy. Na wschodzie ciagnie sie szeroki trakt, natomiast na zachod stad dostrzegasz kilka malych, zapadlych chalup.

Stoisz przed otwarta furta, ktora odgradza niewielka osade od rozleglych lak, ktore wygladaja dosc smutno, jako ze wszystkie kwiaty juz przekwitly a trawy pozolkly i zwiedly. Od czasu do czasu gdzies w dali przemyka mala, polna myszka, gotujaca sie do nadchodzacej zimy. W oddali na zachodzie majaczy szeroki trakt. Na wschodzie przez brame widzisz chaty rybakow i wsparte o nie dlugie wedziska.

Znajdujesz sie na obrzezu malej osady, ktorej mieszkancy zyja z polowu ryb. Panuje tu brud i niezbyt przyjemny zapach. Wszedzie widzisz przedmioty, ktore jasno swiadcza o profesji tubylcow. Wedki, sieci, linki leza przy kazdej chalupie. W dali, na poludniu dostrzegasz skrzaca sie powierzchnie rzeki.

Stoisz przed nadprochnialym drewnianym pomostem, miejscem pracy mieszkancow osady. Nieopodal, na poludniu rozciaga sie potezna rzeka Pontar. Na zachodzie stoja lekko pochylone w strone wody chalupy. Po obu stronach drozki walaja sie czesci zniszczonego ekwipunku wedkarskiego, wsrod ktorych paletaja sie nieliczne, zabiedzone kury.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Leniwy nurt Pontaru gladzi delikatnie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Czujesz przykry smrod ryb, jako ze niejedna zostala tu zlowiona i wypatroszona. Nieliczni wedkarze probuja zlowic cos przy pomocy podbierakow lub prostych wedek. Drugi brzeg Pontaru jest odlegly i prawie niewidoczny. Na polnocy dostrzegasz sciezyne wiodaca wsrod chalup do wsi. Pomost ciagnie sie dalej w kierunku poludniowym.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Nurt Pontaru gladzi energicznie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Wedkarze i rybacy stoja, ignorujac cie, pochlonieci obserwowaniem toni. Raz na jakis czas wkrada sie tu zabiedzony kocur, probujac znalezc dla siebie jakis smaczny kasek, najczesciej bezskutecznie. Pomost ciagnie sie na polnoc i zachod, natomiast na poludniu dostrzegasz niewielkie chalupy mieszkancow osady.

Choc wydaje sie to niemozliwe, pomost jest tutaj jeszcze mniej stabilny, a i rybakow juz nie tak duzo. Pontar, rwac do przodu, obmywa drewniane pale na ktorych stoi, lub probuje stac, pomost. Na poludniu dostrzegasz zapadle i nieublaganie osuwajace sie w strone rzeki chalupy. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Pomost jest tu juz bardzo chybotliwy. Zachodza tu tylko nieliczni rybacy, by zastawic swoje sidla. Raz po raz na powierzchni wody pojawiaja sie male kolka – znak, iz ryby sa tu liczne. Na polnocy widzisz krzywa sciane jednej z chalup, podczas, gdy drugi brzeg jest tak daleki, ze prawie niewidoczny. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Pomost chwieje niebezpiecznie z kazdym twoim krokiem. Przebywanie tu nie jest najlepszym pomyslem, czego najlepszym dowodem jest fakt, iz nie przebywa tu zaden rybak. Woda niebezpiecznie podmywa sprochniale belki utrzymujace cala konstrukcje. Drugi brzeg Pontaru jest bardzo odlegly.

Pomost jest tu juz bardzo chybotliwy. Zachodza tu tylko nieliczni rybacy, by zastawic swoje sidla. Raz po raz na powierzchni wody pojawiaja sie male kolka – znak, iz ryby sa tu liczne. Na polnocy widzisz krzywa sciane jednej z chalup, podczas, gdy drugi brzeg jest tak daleki, ze prawie niewidoczny. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Pomost chwieje niebezpiecznie z kazdym twoim krokiem. Przebywanie tu nie jest najlepszym pomyslem, czego najlepszym dowodem jest fakt, iz nie przebywa tu zaden rybak. Woda niebezpiecznie podmywa sprochniale belki utrzymujace cala konstrukcje. Drugi brzeg Pontaru jest bardzo odlegly.

Pomost jest tu juz bardzo chybotliwy. Zachodza tu tylko nieliczni rybacy, by zastawic swoje sidla. Raz po raz na powierzchni wody pojawiaja sie male kolka – znak, iz ryby sa tu liczne. Na polnocy widzisz krzywa sciane jednej z chalup, podczas, gdy drugi brzeg jest tak daleki, ze prawie niewidoczny. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Choc wydaje sie to niemozliwe, pomost jest tutaj jeszcze mniej stabilny, a i rybakow juz nie tak duzo. Pontar, rwac do przodu, obmywa drewniane pale na ktorych stoi, lub probuje stac, pomost. Na poludniu dostrzegasz zapadle i nieublaganie osuwajace sie w strone rzeki chalupy. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Nurt Pontaru gladzi energicznie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Wedkarze i rybacy stoja, ignorujac cie, pochlonieci obserwowaniem toni. Raz na jakis czas wkrada sie tu zabiedzony kocur, probujac znalezc dla siebie jakis smaczny kasek, najczesciej bezskutecznie. Pomost ciagnie sie na polnoc i zachod, natomiast na poludniu dostrzegasz niewielkie chalupy mieszkancow osady.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Leniwy nurt Pontaru gladzi delikatnie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Czujesz przykry smrod ryb, jako ze niejedna zostala tu zlowiona i wypatroszona. Nieliczni wedkarze probuja zlowic cos przy pomocy podbierakow lub prostych wedek. Drugi brzeg Pontaru jest odlegly i prawie niewidoczny. Na polnocy dostrzegasz sciezyne wiodaca wsrod chalup do wsi. Pomost ciagnie sie dalej w kierunku poludniowym.

Stoisz przed nadprochnialym drewnianym pomostem, miejscem pracy mieszkancow osady. Nieopodal, na poludniu rozciaga sie potezna rzeka Pontar. Na zachodzie stoja lekko pochylone w strone wody chalupy. Po obu stronach drozki walaja sie czesci zniszczonego ekwipunku wedkarskiego, wsrod ktorych paletaja sie nieliczne, zabiedzone kury.

Znajdujesz sie na obrzezu malej osady, ktorej mieszkancy zyja z polowu ryb. Panuje tu brud i niezbyt przyjemny zapach. Wszedzie widzisz przedmioty, ktore jasno swiadcza o profesji tubylcow. Wedki, sieci, linki leza przy kazdej chalupie. W dali, na poludniu dostrzegasz skrzaca sie powierzchnie rzeki.

Znajdujesz sie niewatpliwie w centrum tej malej, zyjacej z rybolowstwa osady. Swiadczy o tym swoisty zgielk, panujacy tutaj przez cala dobe. Rybacy krzataja sie ze swymi przyborami, poszturchujac sie, krzyczac i nawolujac swoje zony, ktore odpowiadaja im jeszcze glosniejszym wrzaskiem. Chaty wygladaja tu odrobine lepiej niz paredziesiat krokow dalej. Szczegolnie rzuca sie w oczy chalupa nalezaca do soltysa, lezaca na polnocnym zachodzie. Choc jej konstrukcja jest identyczna z innymi budynkami, ktos zadal sobie niemalo trudu, by maksymalnie ja wyroznic. Stad chyba pomalowana jest miejscami czerwona substancja – gdyby nie to, umknela by twojej uwadze. Stoi tu ciezki stol do oprawiania ryb. Ziemia jest gola i wydeptana, choc gdzieniegdzie stercza jeszcze pojedyncze kepki zeszlorocznej trawy.

Znajdujesz sie w niewielkim zaulku miedzy dwoma chatami. Stoisz przed niewielkim kramem z rybami. Ich won jest tak silna, iz odruchowo zatykasz nos dlonia. Towary rozlozone sa na lekko podrdzewialej blasze, ktora obita jest lada. Na jednej ze scian zawieszono tlusty, pozolkly kawalek pergaminu. Pod nogami kreca ci sie kury, probujace wydziobac cos z ziemi. Ze wschodu dobiegaja cie krzyki i nawolywania.

Znajdujesz sie w niewielkim zaulku miedzy dwoma chatami. Stoisz przed niewielkim kramem z rybami. Ich won jest tak silna, iz odruchowo zatykasz nos dlonia. Towary rozlozone sa na lekko podrdzewialej blasze, ktora obita jest lada. Na jednej ze scian zawieszono tlusty, pozolkly kawalek pergaminu. Pod nogami kreca ci sie kury, probujace wydziobac cos z ziemi. Ze wschodu dobiegaja cie krzyki i nawolywania.

Znajdujesz sie niewatpliwie w centrum tej malej, zyjacej z rybolowstwa osady. Swiadczy o tym swoisty zgielk, panujacy tutaj przez cala dobe. Rybacy krzataja sie ze swymi przyborami, poszturchujac sie, krzyczac i nawolujac swoje zony, ktore odpowiadaja im jeszcze glosniejszym wrzaskiem. Chaty wygladaja tu odrobine lepiej niz paredziesiat krokow dalej. Szczegolnie rzuca sie w oczy chalupa nalezaca do soltysa, lezaca na polnocnym zachodzie. Choc jej konstrukcja jest identyczna z innymi budynkami, ktos zadal sobie niemalo trudu, by maksymalnie ja wyroznic. Stad chyba pomalowana jest miejscami czerwona substancja – gdyby nie to, umknela by twojej uwadze. Stoi tu ciezki stol do oprawiania ryb. Ziemia jest gola i wydeptana, choc gdzieniegdzie stercza jeszcze pojedyncze kepki zeszlorocznej trawy.

Znajdujesz sie na obrzezu malej osady, ktorej mieszkancy zyja z polowu ryb. Panuje tu brud i niezbyt przyjemny zapach. Wszedzie widzisz przedmioty, ktore jasno swiadcza o profesji tubylcow. Wedki, sieci, linki leza przy kazdej chalupie. W dali, na poludniu dostrzegasz skrzaca sie powierzchnie rzeki.

Stoisz przed nadprochnialym drewnianym pomostem, miejscem pracy mieszkancow osady. Nieopodal, na poludniu rozciaga sie potezna rzeka Pontar. Na zachodzie stoja lekko pochylone w strone wody chalupy. Po obu stronach drozki walaja sie czesci zniszczonego ekwipunku wedkarskiego, wsrod ktorych paletaja sie nieliczne, zabiedzone kury.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Leniwy nurt Pontaru gladzi delikatnie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Czujesz przykry smrod ryb, jako ze niejedna zostala tu zlowiona i wypatroszona. Nieliczni wedkarze probuja zlowic cos przy pomocy podbierakow lub prostych wedek. Drugi brzeg Pontaru jest odlegly i prawie niewidoczny. Na polnocy dostrzegasz sciezyne wiodaca wsrod chalup do wsi. Pomost ciagnie sie dalej w kierunku poludniowym.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Nurt Pontaru gladzi energicznie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Wedkarze i rybacy stoja, ignorujac cie, pochlonieci obserwowaniem toni. Raz na jakis czas wkrada sie tu zabiedzony kocur, probujac znalezc dla siebie jakis smaczny kasek, najczesciej bezskutecznie. Pomost ciagnie sie na polnoc i zachod, natomiast na poludniu dostrzegasz niewielkie chalupy mieszkancow osady.

Choc wydaje sie to niemozliwe, pomost jest tutaj jeszcze mniej stabilny, a i rybakow juz nie tak duzo. Pontar, rwac do przodu, obmywa drewniane pale na ktorych stoi, lub probuje stac, pomost. Na poludniu dostrzegasz zapadle i nieublaganie osuwajace sie w strone rzeki chalupy. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Pomost jest tu juz bardzo chybotliwy. Zachodza tu tylko nieliczni rybacy, by zastawic swoje sidla. Raz po raz na powierzchni wody pojawiaja sie male kolka – znak, iz ryby sa tu liczne. Na polnocy widzisz krzywa sciane jednej z chalup, podczas, gdy drugi brzeg jest tak daleki, ze prawie niewidoczny. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Pomost chwieje niebezpiecznie z kazdym twoim krokiem. Przebywanie tu nie jest najlepszym pomyslem, czego najlepszym dowodem jest fakt, iz nie przebywa tu zaden rybak. Woda niebezpiecznie podmywa sprochniale belki utrzymujace cala konstrukcje. Drugi brzeg Pontaru jest bardzo odlegly.

Pomost jest tu juz bardzo chybotliwy. Zachodza tu tylko nieliczni rybacy, by zastawic swoje sidla. Raz po raz na powierzchni wody pojawiaja sie male kolka – znak, iz ryby sa tu liczne. Na polnocy widzisz krzywa sciane jednej z chalup, podczas, gdy drugi brzeg jest tak daleki, ze prawie niewidoczny. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Choc wydaje sie to niemozliwe, pomost jest tutaj jeszcze mniej stabilny, a i rybakow juz nie tak duzo. Pontar, rwac do przodu, obmywa drewniane pale na ktorych stoi, lub probuje stac, pomost. Na poludniu dostrzegasz zapadle i nieublaganie osuwajace sie w strone rzeki chalupy. Pomost ciagnie sie z zachodu na wschod.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Nurt Pontaru gladzi energicznie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Wedkarze i rybacy stoja, ignorujac cie, pochlonieci obserwowaniem toni. Raz na jakis czas wkrada sie tu zabiedzony kocur, probujac znalezc dla siebie jakis smaczny kasek, najczesciej bezskutecznie. Pomost ciagnie sie na polnoc i zachod, natomiast na poludniu dostrzegasz niewielkie chalupy mieszkancow osady.

Niepewnym krokiem zmierzasz po sprochnialych deskach nadrzecznego pomostu. Leniwy nurt Pontaru gladzi delikatnie belki na ktorych wsparta jest ta chybotliwa konstrukcja. Czujesz przykry smrod ryb, jako ze niejedna zostala tu zlowiona i wypatroszona. Nieliczni wedkarze probuja zlowic cos przy pomocy podbierakow lub prostych wedek. Drugi brzeg Pontaru jest odlegly i prawie niewidoczny. Na polnocy dostrzegasz sciezyne wiodaca wsrod chalup do wsi. Pomost ciagnie sie dalej w kierunku poludniowym.

Stoisz przed nadprochnialym drewnianym pomostem, miejscem pracy mieszkancow osady. Nieopodal, na poludniu rozciaga sie potezna rzeka Pontar. Na zachodzie stoja lekko pochylone w strone wody chalupy. Po obu stronach drozki walaja sie czesci zniszczonego ekwipunku wedkarskiego, wsrod ktorych paletaja sie nieliczne, zabiedzone kury.

Znajdujesz sie na obrzezu malej osady, ktorej mieszkancy zyja z polowu ryb. Panuje tu brud i niezbyt przyjemny zapach. Wszedzie widzisz przedmioty, ktore jasno swiadcza o profesji tubylcow. Wedki, sieci, linki leza przy kazdej chalupie. W dali, na poludniu dostrzegasz skrzaca sie powierzchnie rzeki.

Znajdujesz sie niewatpliwie w centrum tej malej, zyjacej z rybolowstwa osady. Swiadczy o tym swoisty zgielk, panujacy tutaj przez cala dobe. Rybacy krzataja sie ze swymi przyborami, poszturchujac sie, krzyczac i nawolujac swoje zony, ktore odpowiadaja im jeszcze glosniejszym wrzaskiem. Chaty wygladaja tu odrobine lepiej niz paredziesiat krokow dalej. Szczegolnie rzuca sie w oczy chalupa nalezaca do soltysa, lezaca na polnocnym zachodzie. Choc jej konstrukcja jest identyczna z innymi budynkami, ktos zadal sobie niemalo trudu, by maksymalnie ja wyroznic. Stad chyba pomalowana jest miejscami czerwona substancja – gdyby nie to, umknela by twojej uwadze. Stoi tu ciezki stol do oprawiania ryb. Ziemia jest gola i wydeptana, choc gdzieniegdzie stercza jeszcze pojedyncze kepki zeszlorocznej trawy.

Znajdujesz sie w niewielkim zaulku miedzy dwoma chatami. Stoisz przed niewielkim kramem z rybami. Ich won jest tak silna, iz odruchowo zatykasz nos dlonia. Towary rozlozone sa na lekko podrdzewialej blasze, ktora obita jest lada. Na jednej ze scian zawieszono tlusty, pozolkly kawalek pergaminu. Pod nogami kreca ci sie kury, probujace wydziobac cos z ziemi. Ze wschodu dobiegaja cie krzyki i nawolywania.